@Fremibu2 alias Jetske Bilker op twitter: ‘Litte net-proazaskriuwers asjeblyft yn redaksjonele kommintaren fan ús literêre tydskriften har mûle hâlde oer wat Fryske proazaskriuwers dwaan of litte moatte.’ Piter Boersma krige 1998 de GJpriis foar proaza. Is Jetske wol lekker?
Ut it foaropwurd fan ensafh nû 1, skreaun troch Piter Boersma.
Efkes op ‘e foto klikke.
Yn 1991 ferskynde by de Koperative Utjowerij In nêst jonge magneten, myn poëzijdebút. Yn 1993 krige ik foar dizze bondel de Fedde Schurerpriis. Fannemiddei haw ik de bondel digitalisearre. Jo meie der mei dwaan wat jo wolle.
Klik op it plaatsje foar de pdf fan de ‘Magneten’. Ik haw ien gedicht, ‘Jeugd’ by fersin oerslein by it skennen, it fers heart op side 13 te stean. It stiet no as lêste fers yn de pdf.
Besprekken Elmar Kuiper 2017-… fan Frysktalige poëzij yn de Leeuwarder Courant. Gronologysk oardere, ôfkomstich út it argyf fan de Leeuwarder Courant.
Yn de linker kolom fan myn haadside steane noch mear argivearre poëzijbesprekken.
Ha goeie,
Wa’t graach alle dagen Knilles lêst ferwiis ik nei myn Twitter-account. Langere stikken sil ik op dit blog publisearjen bliuwe.
Tekst: Facebook DichterS fan Fryslân
Waterconnecting2018 hat ús juster ekskuzes oanbean foar de gong fan saken oangeande de banieren mei wetterpoëzij op it Wilhelminaplein. Se sille de banieren no sa gau mooglik út har behyplike hoekje yn it stedskantoar weihelje. En se ha ús tasein dat se ein april in goed plak krije by de Wetterparade, as der yn de Aegontún in tentoanstelling oer wetter is, en dat se ek pleatst wurde kinne om de Wetterbar hinne dy’t by Wetsus makke wurde sil. Earder dizze wike hie Lân fan Taal ús al oanbean dat de banieren by guon eveneminten yn de Prinsetún stean kinne en mooglik ek by The Sea, the Sea yn Harns. Moaie foarútsichten, tank dêrfoar.
De rol fan Studio Roosegaarde by it wegerjen fan de banieren op it plein bliuwt dubieus. Neffens Waterconnecting kamen se mei in wasklist oan ‘steurende’ eleminten op it plein dy’t ferwidere wurde moasten. Dêr hearden de banieren mei wetterpoëzij ek by. Moandei waard my troch Roosegaarde noch ferwiten dat ik harren falsk beskuldige, want nee sy soenen noait poëzij wegerje omdat se fan poëzij hâlde. Tiisdei wie de lêzing al oars: se hienen ‘advisearre’ om de banieren net op it plein te pleatsen, want dy soenen yn it tsjuster dochs net te lêzen wêze en dat wie dochs skande fan de poëzij. Mar juster hat Waterconnecting ús nochris witte litten dat Roosegaarde de banieren gewoan net op it plein ha woe. Basta.
Mar gau nei Antarctica mei Waterlicht, soe ik sizze. Miskien kinne wy njonken de jierappelgedichten dy’t nei Malta brocht wurde, in iisbrekker mei Fryske skossepoëzij nei Antarctica stjoere en dêr dan yslike dichtrigels troch de ljochtsjoo hinne katapulteare. Greenpeace wol ús grif wol in skip liene. Want ik tink net dat dy bliid binne mei lasersjoos op de Súdpoal.
Syds Wiersma
Neiskrift: de regionale kranten fine dizze saak blykber gjin berjocht wurdich. cvdw
Hjirûnder stiet in statement fan DichterS fan Fryslân, dêr bin ik ek lid fan. It komt fan harren Facebookside. Ik haw der neat oan ta foegjen, útsein in stikmannich foto’s fan de poëtyske banieren. Dy steane ûnder it statement.
Waterlicht weigert Waterdicht
Afgelopen weekend werd Lân fan Taal geopend op het Oldehoofsterkerkhof. Met het vieren van het vrije, poëtische woord. Eén plein verderop zorgde gastkunstenaar Daan Roosegaarde ervoor dat banieren met Friese waterpoëzie van het Wilhelminaplein werden geweerd. De banieren werden gemaakt in opdracht van het LF2018 project Waterconnecting, bij wie Roosegaarde met zijn Waterlicht te gast was. Waterconnecting vroeg het collectief Dichters fan Fryslân enkele weken geleden om poëzie voor een aantal banieren te leveren. Het idee was dat deze tijdens Waterlicht op het Wilhelminaplein zouden staan. Mooi initiatief. Lichtpoëzie ondersteund door woordpoëzie. Diverse Friese dichters leverden een gedicht (of een poëtisch fragment) en Waterconnecting selecteerde daaruit acht teksten voor de banieren. Maar toen de Grote Vriendelijke Waterprins in de stad arriveerde, volgde zijn veto: hij vond de banieren met Friese poëzie ‘interrumperend en storend’ voor zijn waterlichtshow.
Even voor de duidelijkheid. Het gaat hier niet om hoge, verticale banieren die de feeërieke blauwe golven van Roosegaarde zouden hebben doorkliefd. Waterconnecting had goed nagedacht over de vorm. Het zijn horizontale banieren op manshoogte, die de golven op geen enkele manier konden breken.
Het kost wat als je Roosegaarde boekt. En dan heb ik het niet over geld. Maar over vrijheid en zeggenschap over een stadsplein, en over het vrije woord. Wie Roosegaarde boekt betaalt blijkbaar de prijs van de censuur. Het is één ding dat een kunstenaar durft te beweren dat poëzie interrumperend en storend voor zijn kunst is. Veel zorgelijker wordt het als men hem vervolgens zijn zin geeft en de poëzie het onderspit delft. Deelnemend dichter Tsjisse Hettema reageerde als volgt: ‘As in keunstner bang is foar oare foarmen fan keunst, of der it near op lizze wol, dan hâldt er sels op keunstner te wêzen.’
Je taal vieren is een vrijstaat’, is het uitgangspunt van Lân fan Taal. Men krijgt pijnlijk gelijk. De banieren met de Friese watergedichten staan nu in het hart van de vrijstaat: veilig opgeborgen achter een kapstok in het Leeuwarder stadskantoor, onder het wakend oog van Obe en Tsjêbbe. Niemand zal begrijpen waarom ze daar staan. Ze hebben geen enkele context. De opstelling lijkt meer op een kabinet voor dode banieren dan een exhibitie van levende poëzie.
Voor mij is de cruciale vraag nu: Wat is de betekenis van vrijstaat Lân fan Taal, als één plein verderop zomaar het exclusieve dictaat van een over het paard getilde waterprins kan gelden?
Waterlicht gaat misschien naar Antarctica, liet Roosegaarde ons enthousiast weten. Gelukkig voor hem en voor ons wonen daar geen dichters die zijn sprookje kunnen interrumperen.
Syds Wiersma
Klik op ‘e foto’s foar in grutter byld.
Alle acht banieren steane no yn it Ljouwerter Stedskantoar/Gemeentehûs, lyk neist de yngong. Net in raar plakje op himsels, mar se binne wol hiel ticht opinoar pleatst, jo kinne it allinnich fan de sydkant lêze. Mar ik haw begrepen dat it ferline wike noch folle slimmer wie, wat de wize fan pleatsen oanbelanget.
In part fan de banieren hie ferline wike in plakje fûn yn it eardere gebou fan de Wetterlieding, no Grandcafé Z. In ‘gesellich’ hoekje, no? Se hingje der (05-02-2018) noch…
Al mei al in beskamsume gong fan saken. It EGO fan Roosegaarde reaget Fryske poëzij oan ‘e kant, en de Gemeente Ljouwert folget de Grutte Keunstner slaafsk. Wat noch de measte argewaasje opleveret, by my alteast, is dat DichterS fan Fryslân earst op 05-02-18 berjocht krige oer de krekte reden wêrom’t de banieren net op it plein pleatst wiene.
It is my net dúdlik wêr’t dit boek útjûn wurdt, it liket my op himsels wol nijsgjirrich, in nij oersjoch fan ‘e Fryske Literatuer. Benijd wa’t se no wer oerslaan :-).
Tresoar skriuwt:
‘ ’Salang’t de beam bloeit’: hânboek oer de Fryske literatuur.
In tagonklik, hânsum boek oer de Fryske literatuerskiednis, dat is ‘Salang’t de beam bloeit’, útjûn yn opdracht fan Tresoar, de provinsje Fryslân en de Stifting FLMD. Unmisber foar dosinten op it HBU en yn de boppebou fan it fuortset ûnderwiis, of gewoan ek tige nijsgjirrich foar op de lêstafel. Ek handich: der is in spesjale webside mei achtergrûnynformaasje en wiidweidich lesmateriaal.’
Wat der dan net bystiet is dat it boek gearstald is fan Joke Corporaal. Ik sil ris sjen oft it al yn ‘e winkel leit.
Wat my hiel bot fernuveret, dat is de titel. Dy bestiet nammentlik al. Wiene de titels op? En wat fine de neibesteanden fan Trinus Riemersma silger derfan dat de man syn titels samar stellen wurde?
Dat is de titel fan myn ferslach fan de premjêre fan de ‘literêre’ film Yn dit lânskip leit myn libben.
Lês hjir fierder, op ensafh.nl,
